بی‌خوابی یک اختلال خواب است که 10 تا 30 درصد از بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. مشخصه آن دشواری در به خواب رفتن، خواب ماندن یا هر دو است، حتی اگر زمان کافی و محیط اتاق خواب مناسب برای خواب آرام داشته باشید.
بسیاری از افراد مشکلاتی را در به خواب رفتن یا ماندن در خواب تجربه می‌کنند، اما بیماران برای تشخیص رسمی بی خوابی باید معیارهای خاصی را رعایت کنند. فرآیند تشخیصی ممکن است شامل چندین معاینه و قرار ملاقات باشد
راه های تشخیص بی خوابی
الزامات تشخیص بی خوابی به طور مداوم در حال تغییر است زیرا محققان بیشتر در مورد این اختلال خواب می آموزند. بر اساس معیارهای فعلی، بیماران باید حداقل یکی از مشکلات زیر را گزارش کنند تا تشخیص بی خوابی دریافت کنند.
- مشکل در به خواب رفتن
- مشکل در خواب ماندن در طول شب
- موارد مکرر از بیدار شدن زودتر از زمان مورد نظر
- احساس مقاومت در مورد خوابیدن در یک ساعت معقول
- مشکل در خوابیدن بدون کمک والدین یا مراقب
علاوه بر این، بیماران باید پس از یک شب خواب متاثر از بی خوابی، یک یا چند مورد از اختلالات زیر را در طول روز تجربه کنند:
- احساس خستگی یا ضعف
- مشکل در تمرکز، توجه، یادآوری یا به خاطر سپردن
- اختلال در عملکرد در محیط های اجتماعی، خانوادگی، تحصیلی یا شغلی
- خواب‌آلودگی مفرط در طول روز
- بیش فعالی، تکانشگری، پرخاشگری و سایر مشکلات رفتاری
- کاهش انرژی، انگیزه یا ابتکار عمل
- خطر بالاتر خطا یا تصادف
- نگرانی یا نارضایتی در مورد خواب
این علائم شبانه و روز باید علیرغم فرصت کافی برای خواب و محیط خواب مساعد برای خواب رخ دهند. اگر علائم حداقل سه بار در هفته به مدت حداقل سه ماه رخ دهد، بیمار مبتلا به بی‌خوابی مزمن تشخیص داده می شود. اگر به این معیارها نرسیده باشد، این وضعیت به عنوان بی خوابی کوتاه مدت یا حاد شناخته می‌شود. در صورتی که بیمار معیارهای بی خوابی کوتاه مدت را نداشته باشد، اما با این وجود علائم بی خوابی را نشان دهد، وضعیت سومی که به عنوان سایر بی خوابی ها شناخته می شود، ممکن است تشخیص داده شود.
علت علائم بی خوابی افراد نیز برای تشخیص آنها بسیار مهم است. بی خوابی اولیه به طور مستقل رخ می دهد، در حالی که بی خوابی ثانویه معمولاً به یک وضعیت پزشکی یا روانی زمینه ای نسبت داده می‌شود که باعث از دست دادن خواب می شود. بی خوابی اولیه و ثانویه علائم مشابهی دارند. با این حال، درمان بی خوابی ثانویه معمولاً به وضعیت زمینه ای بیمار نیز می‌پردازد.
عوامل خطر برای بی‌خوابی
در حالی که بی خوابی ممکن است از یک مشکل زمینه ای ناشی شود یا یک بیماری اولیه باشد، افراد بر اساس عوامل خطر خاص بیشتر مستعد ابتلا به علائم بی خوابی هستند. این موارد عبارتند از
- سن : شما می توانید علائم بی خوابی را در هر سنی از جمله دوران کودکی ایجاد کنید، اما خطر ابتلا به بی خوابی – و به طور کلی مشکلات خواب – با افزایش سن افزایش می یابد .
- جنسیت : بی خوابی در زنان شایع تر است. به ویژه، تغییرات هورمونی که یک زن در طول بارداری متحمل می شود می تواند باعث مشکلات خواب شود.
- سابقه خانوادگی: علائم بی‌خوابی می‌تواند به‌طور ژنتیکی به ارث برسد، همانطور که احتمال خوابیدن «سبک» یا «سنگین» وجود دارد.
- محیط اتاق خواب: برای ترویج خواب سالم، اتاق خواب شما باید آرام و نسبتاً بدون نور باشد. دمای متعادل - نه خیلی گرم و نه خیلی سرد - نیز مهم است.
- شغل : اگر در شیفت هایی کار می کنید که شامل ساعات آخر شب یا ساعات اولیه صبح می شود، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای مشکلات خواب باشید. سفرهای مکرر در مناطق زمانی مختلف نیز می تواند شما را در برابر جت لگ آسیب پذیرتر کند.
- روال خواب: چرت زدن زیاد در طول روز می تواند بر احساس خستگی شما در شب تأثیر بگذارد که به نوبه خود می تواند به کاهش خواب کمک کند. شما باید یک برنامه خواب منظم داشته باشید که شامل ساعات خواب و بیدار شدن یکسان در هر روز باشد.
- سبک زندگی : عدم ورزش در طول روز می تواند به مشکلات خواب کمک کند. علاوه بر این، کافئین، تنباکو، الکل و داروهای غیرقانونی همگی می‌توانند بر میزان خوب و مدت خواب شما در هر شب تأثیر بگذارند.
- استرس : مشکلات در مدرسه یا محل کار، مشکلات زناشویی و مرگ یکی از عزیزان همگی می‌توانند باعث استرس بی مورد شوند که بر شروع، مدت و کیفیت خواب تأثیر می‌گذارد.
- شرایط پزشکی : شرایط پزشکی زمینه ای مانند مشکلات تنفسی یا آپنه خواب ، می تواند منجر به بی خوابی شود.
با بالش های دکتربیست خواب خوبی رو تجربه کنید
بالش های طبی و مموری فوم دکتربیست
مراجعه به پزشک درباره بی‌خوابی
در طول غربالگری اولیه آزمایش بی خوابی، پزشک در مورد سبک زندگی شما و هر عامل خطری که ممکن است به مشکلات خواب شما کمک کند، جویا می شود. حداقل یک هفته قبل از اولین قرار ملاقات باید یک دفترچه یادداشت خواب داشته باشید. ثبت زمان خواب و بیداری هر شب، تعداد دفعاتی که از خواب بیدار می شوید، میزان کافئین و الکلی که مصرف می کنید و سایر جزئیات می تواند به پزشک در تشخیص کمک کند.
پزشک ممکن است از شما بخواهد که یک پرسشنامه در مورد عادات خواب و برنامه خود تکمیل کنید. زمینه های رایج سؤال عبارتند از:
- سابقه مشکلات خواب و مدت زمانی که با مشکلات فعلی خود سروکار داشته اید
- زمانی که در طول هفته به رختخواب می روید و بیدار می شوید و اینکه آیا این زمان ها با برنامه خواب آخر هفته شما متفاوت است یا خیر
- هر شب چقدر طول می کشد تا بخوابید
- معمولاً چند بار در طول شب از خواب بیدار می شوید و بعد از هر قسمت از خواب چقدر طول می کشد تا بخوابید.
- چه احساسی در صبح دارید – به ویژه، چه احساس استراحت و چه احساس خستگی داشته باشید
- اگر در طول شب با صدای بلند خروپف می کنید یا با نفس نفس زدن از خواب بیدار می شوید. پاسخ مثبت در اینجا ممکن است نشان دهنده آپنه خواب یا سایر اختلالات تنفسی مرتبط با خواب باشد
- اگر ساعاتی قبل از خواب از وسایل الکترونیکی استفاده می کنید یا تلویزیون تماشا می کنید
- چه اخیراً شروع به تجربه یک مشکل سلامتی جدید کرده باشید یا مشکلات پزشکی مداوم داشته باشید
- اگر از داروهای بدون نسخه یا بدون نسخه استفاده می کنید
- اگر زنی هستید که باردار هستید یا در حال یائسگی هستید
- این که آیا از کافئین، نیکوتین، الکل و/یا داروهای غیرقانونی استفاده می کنید
علاوه بر پرسشنامه، پزشک یک معاینه پزشکی برای بررسی علائم و نشانه‌های مشکلاتی که بر خواب تأثیر می‌گذارد، انجام می‌دهد. در طول این فرآیند، آنها به قلب و ریه‌ها گوش می‌دهند و همچنین بررسی می‌کنند که آیا لوزه‌های نسبتاً بزرگی دارید یا دور گردن شما بالاتر از حد متوسط است - هر دو عامل خطر برای آپنه خواب هستند.
تست های تشخیصی اضافی
در برخی موارد، پزشک بدون انجام آزمایشات بیشتر نمی‌تواند تشخیص قطعی بی‌خوابی را بدهد. آنها ممکن است شما را برای یکی از روش های زیر معرفی کنند:
- مطالعه خواب: پزشک ممکن است یک مطالعه خواب شبانه را تجویز کند که به عنوان تست پلی سومنوگرام نیز شناخته می شود . این مطالعه ممکن است از شما بخواهد که شب را در یک مرکز خواب اختصاصی با حسگرهایی روی پوست سر، صورت، پلک‌ها، قفسه سینه، اندام‌ها و یک انگشت خود بگذرانید. این حسگرها فعالیت امواج مغزی، ضربان قلب و تنفس، سطح اکسیژن و حرکات ماهیچه‌ای را که قبل، حین و بعد از خواب رخ می‌دهند، کنترل می‌کنند. مطالعات خواب در خانه را نیز می توان با یک کیت قابل حمل انجام داد. روش دیگر، برخی از تست‌های روزانه تأخیر خواب را در طول یک سری چرت‌ها بررسی می‌کنند یا توانایی‌های شما را برای بیدار ماندن و هوشیاری بعد از یک شب خواب طبیعی ارزیابی می‌کنند. صرف نظر از اینکه کدام مطالعه خواب را برای بی خوابی انجام می دهید، این روش غیر تهاجمی و بدون درد خواهد بود.
- اکتی گرافی: تست های اکتی گرافی تا حدودی شبیه به مطالعات خواب شبانه هستند، اما در بیشتر موارد آزمایشات را در خانه انجام خواهید داد. برای این آزمایش، حسگری را روی مچ دست یا مچ پا می‌پوشید که الگوهای خواب و بیداری را کنترل می‌کند. مدت زمان توصیه شده برای استفاده از سنسورها 3 تا 14 روز متوالی است. علاوه بر تشخیص بی خوابی، اکتی گرافی می تواند برای آزمایش آپنه خواب، اختلالات ریتم شبانه روزی خواب و سایر شرایط مرتبط با خواب استفاده شود. اکتی گرافی برای کودکان و بزرگسالان بی خطر در نظر گرفته می شود، اگرچه حسگر ممکن است باعث تحریک نور - البته موقتی - شود.
- آزمایشات خون: مجموعه ای از شرایط پزشکی می تواند باعث ایجاد یا تشدید مشکلات خواب شود. بسته به نحوه انجام پرسشنامه و معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است آزمایش خون را توصیه کند برای بررسی مشکلات تیروئید و سایر شرایط از قبل موجود.
اگر معیارهای تشخیصی بی خوابی مزمن یا کوتاه مدت را بر اساس آزمایش اختلال خواب خود داشته باشید، ممکن است به سراغ درمان بی خوابی بروید . درمان بی خوابی ممکن است شامل درمان شناختی رفتاری، تغییرات سبک زندگی که باعث بهبود بهداشت خواب می شود، تجویز دارو یا ترکیبی از این سه گزینه باشد.
همیشه برای بحث در مورد علائم بی‌خوابی به دنبال پزشک یا پزشک معتبر دیگری باشید و هرگز بدون ارزیابی و آزمایش مناسب این بیماری را خودتان تشخیص ندهید یا سعی نکنید علائم خود را درمان کنید.
منبع: www.sleepfoundation.org
